Το πρώτο αυτοκίνητο που ασέλγησα εις βάρους του είναι μια 190E w201. Η γνωστή snowflake. Η χρυσή εποχή, τα ωραία χρόνια. Έχει ταξιδέψει μαζί μου μέχρι την Τσεχία, καλοκαίρια και χειμώνες. Ατελείωτες βόλτες και όμορφες αναμνήσεις, από ένα αυτοκίνητο που η ποιότητα κύλισης του δεν συγκρίνεται με τίποτα από ότι έχω οδηγήσει. Μια ιστορία, ένας θρύλος, με την πίσω κίνηση να δίνει γλέντια σε ένα σασί που νόμιζες ότι δεν μπορεί να κάνει μπάντες. Και όμως, το αμάξι αυτό έχει αγωνιστική κληρονομιά, έχει περάσει από DTM και ένας νεαρός στο Nirburgring νίκησε τον Lauda και τους υπόλοιπους θρύλους για να γίνει και αυτός ο θρύλος της F1.
Ο Senna γατάκια!!!!!
Αυτά τα μαθαίνεις βέβαια αργότερα γιατί όταν οδηγείς την snowflake ακούς το μοτερ να σφίγγεται, τον πνεύμονα του να ζορίζεται και να ορμάς μπροστά όπως πάντα. Χωρίς στροφόμετρο just to keep on guessing.
Ακόμη και όταν έσβηνε, και δεν κρατούσε ρελαντί στην Τσιμισκή δεν το έβαλε κάτω. Και άλλο να μαθαίνεις να φρενάρεις με το αριστερό για να κρατάς το ρελαντί ψηλά. Μαθαίνεις μύτη τακούνι μέσα στην κίνηση. Ακόμη και όταν έμεινε μετά από ένα θρυλικό βράδυ στην παραλία δεν την αφήσαμε. Την άλλη μέρα πάλι δούλευε ρολόι. Άλλες φορές έπασχε από πνεύμονα, άλλες από αναρτήσεις. Αμέτρητες φορές κολλήσαμε στα χιόνια, πάντα λόγω της χαζομάρας του οδηγού του που έβλεπε διαδρομές μέσα στο χιόνι εκεί που υπήρχε χωράφι. Πάντα χαράζαμε μαζί νέες διαδρομές. Αλλά πάντα την φροντίζουμε, όπως μας φροντίζει και αυτή. Αυτό γιατί η snowflake είναι μέλος της οικογένειας. Είναι ο Θρύλος μας. Αυτή μας πήγε παντού και ακόμη μας πηγαίνει.